denge ve risk

hayatimda uzun zamandir olmayan 2 sey: denge ve risk. asfalt yolda dumduz seyir halinde olmaya denge diyemiyorum. girinti cikintili, bol tuzak, cukurlu bir yolda yere cakilmamayi basarmanin adi denge. risk ise tepelerin uzerinden daha hizli atlamak, yolun bol cukurlu kismina yonelmek. kendini bildikce daha cok risk alabiliyorsun. kendini bilmeden risk almanin adi aptallik. uzun zamandir sinirlarimi sorgulayan bir spor yapmamistim. uzun zamandir yere cakilmaktan tirsmanin ne kadar heyacan verici bir sey oldugunu unutmustum. insan cocukken zorluyor en cok sinirlarini. yuzmeyi ogreniyor, bisiklete binmeyi. ne kadar yuksekten atlarsa caninin yandigini. yuksek bir duvarin uzerine cikip asagiya bakmak, gidip gelip atlayip atlamamak konusunda kararsiz kalmak insanin en cok cocukken yaptigi bir sey. buyudukce sinirlar kabulleniliyor. haftasonu "turk'un camurla imtihani" vardi. en zor olan kismi ise sonrasinda bisikleti temizlemekti...