koye donus

yillarini gecirdigin sehre donus garip bir duygu. hele gainesville gibi ufak bir yer olunca. biraz once buradaki son 2 sene yasadigim evin oraya gittim. hava cok guzeldi, buranin en guzel zamanlari. yillardir her gun onunden gectigim posta kutularinin onunden gectim bir kere daha, nostaljik miyim nedir. tarif etmek zor. bir yandan garip bir ozlem duyoyor insan, bir yandan artik burada ve ogrenci olmadigina seviniyor. buradaki hayatin rahatligi ve rehavete fena halde alistiran zamanin yavas ilerleme vaziyeti var. devam edip yol almis olmak guzel.

nisan ayi, kuslarin en hareketli oldugu donem basliyor. gozlerim gokyuzunde, buradayken durbunle takip ettigim yirtici kuslari gorurum diye bakiniyorum. aklima salonda uzerine cok tatli bir gunes gelen koltukta uzanmis, pencereden gorulen agacin dallarina bakip tembellik yaptigim zamanlar geliyor. insani uyusturan bir rehavet havasi var bu sehirde. en azindan benim icin oyleydi. su anda avrupa'da fazlasiyla hizli, ordan oraya seyahat ettigim, yogun is hayatini bu yuzden seviyorum, son 6 yilla olan tezatligindan dolayi.

ama oglene dogru piknik masasinda kahvalti sonrasi caylari yudumlarken tavla oynayip keyif yapmanin tadi da bir baska oluyor ki tatil niyetine coook iyi geliyor.