bisiklet

ilk aklima gelen bisiklet bile degildi, traktordu daha cok. direksiyonlu ve 3 tekerli, plastik. sari renk hakimdi muhtemelen, genelde oyle olur. nasil kirildigini hatirlamiyorum. ama hayatimdan unutamayacagim bir sahne varsa o da ona veda edis animdir. canakkale'de bir yarin basindan denize yuvarlamistik amcamla. kayalarinda arasinda dalgalarla gidip geldigini hatirliyorum. yoklugu ise sonrasindan ilk hatirladigim. eve gidip gelip anneme cevabini herkesten iyi bildigim bir soruyu sordugumu hatirliyorum. "anne, benim bisiklet olmasa da, bisiklet gibi uzerine binebilecegim bir kamyounum var mi?" disarida hava guzel, butun cocuklar bisikletlerine biniyorlardi. ucurumdan yuvarlanan plastik bir traktorun aci intikami. bir cocugun mahzunlugu.

sonraki bisikletim yesildi. diyarbakir'daydik, orduevinde. demek ki siviller de girebiliyordu orduevine, ya da bir tanidik falan vardi. ne kadar heyecanli oldugumu hatirliyorum. disariyi bekleyemeden sabirsizca orduevinin icinde pedal ceviriyordum. benden buyuk bir cocugun yeni bisikletini binmeden iterek goturdugunu hatirliyorum, hayretle sormustum neden binmedigini. babamla yuruye yuruye sokaklardan gecerek eve gelmistik. babam eve cikmis, ben etrafimi saran mahallenin cocuklari arasinda yeni bisikletimle kalmistim. herkes bir kere bir tur atmak istiyordu. aslinda benim fikrim degildi, kalabaliktan bir cocugun onerisiydi. aksam yemegine eve ciktigimda bisikletimle beraber elimde bir tomar para vardi. mahallenin butun cocuklari bir tur atmislardi, ufak bir bedel karsiliginda da olsa. annemlerin cok guldugunu hatirlar gibiyim.

aradan cok zaman gecti, sinif bitirme hediyesi bmx'ler, secim yasaginda izmir'de bombos sahil yolunda hiz yapmalar, yazliktaki bisiklet ceteleri, gece yarisindan sonra gumuldur'un virajli daracik yollarinda maceralar, far niyetine koca dalgic fenerine karsidan gelen arabalarin selektor yapmasi, fena dususler, almanya'da deli bir yokus asagi yolda ellerimi iki yana acip hizla inerken beni sollayan arabanin arkasindan bana dehsetle bakan kizin yuzundeki ifade...

en son bruksel'in ormanlarinda buldum kendimi. haftaici yolculuklarindan bir nefes almak icin haftasonu patikalarinda pedal ceviriyorum. sevgilim ise hala bir fotografini gondermedigim icin sitem ediyor, bu yazi da onun icin, bir de fotograf. en buyuk banyolu evimde kendine yer eden yeni pisikletim: