yine katlettiler

93 senesine gidiyor aklim. ugur mumcu'nun olduruldugu zamana. 24 Ocak. Aklimdan cikmiyor. 16 yasinda idealist bir gencim, hissettigim caresizlik duygusunu unutamiyorum ve kizginligi. Haftasonu AKM'de Ugur Mumcu'yu anma gecesine gitmistim, cikista paltoma igneyle tutturulmus fotokopi Ugur Mumcu fotografiyla otobuse binmistim sonra. AKM'de etrafimda benim gibi fotografli bir suru insanla ne kadar da coktuk biz, otobuste ise tek basima nasil boyle azaldik, kim bu ilgisiz, isinde telasinda insanlar diye bir anda kendimi yapayalniz hissettigimi de unutamiyorum.

Dun de Hrant Dink'i oldurduler. Zamaninda Ahmet Taner Kislali gibi, Bahriye Ucok gibi. Olum karsisinda her sey anlamini yitiriyor. Ilk anlamini yitiren ise soz oluyor. Kaba kuvvetin kallesligi karsisinda soz yitip gidiyor. Dusuncelerini dunyayla paylasan bir insanin 3 mermiyle bir anda yitip gitmesi gibi. Ee o zaman anlamli bir seyler yapmaya ne gerek var diyor insan. Yaptigin sey hosuna gitmeyen zorbalar, her an gelip namluyu dayayabilir ensene ya da sirtina.

Gazeteleri okuyorum. Hayat hikayesini yazmislar. Askerligini beraber yaptigi butun arkadaslari cavus yapilirken o yapilmamis, askerligini er olarak bitirmis. Aklima hemen kendi askerligimdeki Ermeni sorunu semineri geliyor. Arka sirada oturan iki askerin 'zamaninda bunlarin hepsini temizleyecektik, o zaman simdi bu kadar agrimazdi basimiz' deyisi. Temizleyen kim? Senin buyuk deden. Senin eline bugun tabanca verseler gidip oldurur musun onune cikani, basimizin agrisini dindirebilir misin? Temizleyecektik hepsini derken sanki uzaylilardan bahsediyor. Bir adami, kadini, cocugu, insani oldurmeyi hayal edebiliyor mu? Yapabilir mi gercekten? Bugun de gorduk ki cok kolay yapiliyor ve soz o noktada bitiyor, susup kaliyorum agzina sicayim.